#8 Rozwińmy skrzydła, polećmy w przestworza

Sarah J. Maas

Dwór cierni i róż

Dwór mgieł i furii

Dwór skrzydeł i zguby

Wydawane od 2016 by Uroboros

Niedosyt. Oto co nasuwa mi się pierwsze po przeczytaniu ostatniej strony trzeciego tomu Dworów Sarah J. Maas. Skąd takie odczucie? O czym jest trylogia? Czy autorka zasłużenie tak długo błyszczy na salonach? Skąd nazwa „Dwory”? Już na wszystko odpowiadam.

„Dwory”- tak w Internetach nazywana jest trylogia, w skład której wchodzą Dwór cierni i róż, Dwór mgieł i furii oraz Dwór skrzydeł i zguby – tutaj zagadka sama się rozwiązała. Na Instagramie przewijają się również skróty od pełnych nazw angielskich: ACOTAR (A Court Of Thorns And Roses), ACOMAF (A Court Of Mist And Fury) i ACOWAR (A Court Of Wings And Ruin). I choć zarówno wymienione skróty, jak i nazywanie trylogii Dworami
brzmiało obco i średnio mi leżało, to już się z tym oswoiłam i nosem dłużej nie kręcę 😋

Punkt kolejny – o czym jest trylogia? Poznajemy młodą śmiertelniczkę Freyę, która mieszka po ludzkiej stronie muru razem z dwiema siostrami i ojcem, zubożałym kupcem. Przez cały rok to właśnie nasza młodziutka bohaterka, w myśl obietnicy złożonej przed matką na łożu śmierci, opiekuje się krewnymi. Poluje, szuka po lesie jadalnych roślin, przynosi i rąbie drewno z lasu. Po tym, jak ojciec z bogatego kupca stał się biedakiem, Freya jest jedynym żywicielem rodziny. Świat, w którym żyją, jest podzielony magicznym murem, który rozdziela Prythian, rozkwitający świat fae, od świata ludzi. I dziwnym zbiegiem okoliczności wioska piętnastolatki znajduje się niedaleko muru 😉 W trakcie jednego z zimowych polowań, Frei udaje się zastrzelić wielkiego, przerażającego wilka. Ledwo żywa ze strachu wraca do domu, gdzie nikt nie może uwierzyć w jej zdobycz. Na odsiecz zwierzęciu stawia się kolejny magiczny stwór, który żąda wyrównania rachunków. Aby ochronić swoją rodzinę Freya wyrusza do krainy po drugiej stronie muru. Fae o imieniu Tamlin wprowadza Freyę do nowego świata, w którym rozpoczyna się nasza opowieść. Aby uniknąć zdradzania Wam zbyt wielu szczegółów fabuły – zwłaszcza że treść kolejnych tomów wynika z wydarzeń tomu pierwszego – szykuje nam się zagmatwana historia miłosna (a nawet kilka), wiele trudnych wyborów i decyzji, wojna z Hybernią, a do tego masa podstępów i (według autorki oraz mnogich opinii) nieprzewidzianych zwrotów akcji. 

A jak to wygląda moim zdaniem? Mamy tu:

·         trójkąt miłosny o znanym dość wcześnie efekcie;

·         wojnę, która ku szczęściu wrażliwych czytelników (w tym mnie ;P) omija krwawe szczegóły;

·         próbę podjęcia wątku erotycznego z raczej umiarkowanym skutkiem;

·         kilka zdarzeń, które nie mają sensu i nie wynikają z niczego (patrz: np. działania ojca dziewcząt, tom 3) czy choćby

·         zapomniane wątki, które miały przełomowe znaczenie dla fabuły, a gdzieś po drodze je porzucono

Na pewno ma to swoje plusy: całość ma kompozycję otwartą. Jeżeli Maas pewnego pięknego dnia wstanie rano i uzna, że chce dopisać kolejny tom, choćby wyłącznie o dalszym życiu dworskim czy uczuciowym – droga wolna. Mnogość niedokończonych i zapomnianych wątków gwarantuje brak ograniczeń w tym kierunku, podobnie zresztą jak brak klasycznego epilogu z serii 5 lat później. Pseudoerotyzm? Powiększamy grupę odbiorców, książka może być dostępna choćby dla nastolatków. Wojna bez drastycznych scen? Jak wyżej, informacja, że się biją chyba powinna być wystarczająca? Dla mnie coś nie ma związku z fabuła i/lub sensu? Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Obiektywnie? Mamy tu młodzieżówkę, która jest zbudowana na znajomej (np. z Igrzysk śmierci, Zmierzchu, Dobranych czy Niezgodnej) bazie: żeńska bohaterka sama staje przeciwko całemu światu i stawia go na głowie wplątana w trójkąt miłosny. Kogo wybierze, jak się zachowa w poszczególnych sytuacjach i czy świat jest na to gotowy – standardowe zagadnienia.

Ponieważ każdy argument jak widać można zbić, pytanie subiektywne: czy warto po trylogię sięgnąć? Jeśli mam do wyboru wymagającego i zajmującego Władcę pierścieni a lekką i szybką do czytania „dworzastą” sagę – wybór padnie zawsze na Władcę. Skąd jednak niedosyt? Jeżeli chodzi o dzieło Maas, czas spędzony na zgłębieniu się w fabułę był przyjemny, poszerzył trochę horyzont i nie uważam go za stracony. Jasne, że można było wycisnąć z tej historii więcej. Zawsze znajdzie się ktoś nie do końca zadowolony albo z inną wizją. Uważam jednak, że takie niedopowiedzenie kilku kwestii działa wyjątkowo na korzyść autorki, na wypadek gdyby chciała pobawić się w kontynuację. Patrząc na to, jak ogromną popularnością cieszą się jej sagi (zarówno Dwory, jak i Szklany tron), wcale się nie dziwię istnieniu wyjścia awaryjnego. W końcu sporo osób chce więcej. Jeśli jednak kontynuacji nie będzie - widzę mnóstwo nieskończonych wątków, co nie bardzo mi się podoba. 

Bez względu na to z przyjemnością dla odstresowania i wyłączenia głowy sięgnę po jej kolejne książki, szczególnie że pierwszy tom Szklanego tronu zapowiada się dosyć ciekawie. Sprawdzę, czy mnie czymś zaskoczy 😊

Edit: Oczywiście, że będą kolejne części! Nie doczytało dziecko :/